Παρέμβαση στο διήμερο της ΕΑΑΚ
Το σύστημα αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση από τη δεκαετία του ’30. Καθημερινά ακούμε για τις βουτιές των χρηματιστηρίων, τις καταρρεύσεις τραπεζών και τα πακέτα διάσωσης που προσφέρουν οι κυβερνήσεις για να κλείσουν τις μαύρες τρύπες της αγοράς. Πρόκειται για μία κρίση του ίδιου του συστήματος και όχι μία κρίση του νεοφιλελευθερισμού ή του χρηματοπιστωτικού συστήματος μόνο. Μερικούς μήνες νωρίτερα κάποιοι –ακόμα και κομμάτια της αριστεράς- επιχειρηματολογούσαν υπέρ αυτής της λογικής. Σήμερα είναι πολύ δύσκολο να τους πιστέψουμε. Πλέον η κρίση είναι ορατή στην καθημερινότητα μας με τις τεράστιες επιθέσεις των αφεντικών και των κυβερνήσεων απέναντι στους εργαζόμενους, είτε σημαίνει με τις μαζικές απολύσεις, τα κλεισίματα εργοστασίων, το πάγωμα ή το πετσόκομμα των μισθών κλπ.
Η Ελλάδα δε θα μπορούσε να βρίσκεται σε χειρότερη θέση μέσα στην περίοδο αυτή. Ήταν μία από τους μεγάλους επενδυτές στις αγορές του πρώην Ανατολικού μπλοκ που αυτή τη στιγμή αποδεικνύονται μαύρες τρύπες στη σημερινή κρίση. Επιπλέον η οικονομία της Ελλάδας φρόντισε τα προηγούμενα χρόνια να απλωθεί πέρα από τα Βαλκάνια, κάτι που την κάνει ανοιχτή σε όλα τα χτυπήματα της διεθνούς κρίσης. Όλα αυτά είναι που δεν επιτρέπουν στην ελληνική κυβέρνηση να προβεί σε κινήσεις κρατικού παρεμβατισμού με την ίδια ευκολία με την οποία το κάνουν άλλες χώρες (Αμερική, Γερμανία, κλπ).
Από την άλλη οι χώρες οι οποίες έχουν επιλέξει αυτό το δρόμο αντιμετώπισης της κρίσης βρίσκονται σε αδιέξοδο αφού τα πακέτα στήριξης αποδεικνύονται ανεπαρκή. Αυτό γίνεται γιατί κανένας δε μπορεί να υπολογίσει στην πραγματικότητα την έκταση της κρίσης. Αυτό που ένα προηγούμενο διάστημα ήταν το «ατού» της ελεύθερης αγοράς (το ότι δεν υπήρχε κανένας κεντρικός έλεγχος) σήμερα είναι ό,τι πιο καταστροφικό για αυτούς. Η άρχουσα τάξη ψάχνει στα τυφλά. Στην τελευταία σύνοδο των G20 στο μοναδικό πράγμα που συμφώνησαν είναι στο πώς θα φορτώσουν την κρίση στην εργατική τάξη.
Άρα αυτή τη στιγμή ανοίγεται ένα τεράστιο ερώτημα: Ποιος θα πληρώσει την κρίση;
Οι επιθέσεις των αφεντικών και των κυβερνήσεων όμως, δεν περιορίζονται στα κομμάτια της επισφαλούς εργασίας. Κάθε άλλο, οι επιθέσεις αγγίζουν τους πάντες. Απειλούν το δημόσιο με την άρση της μονιμότητας, προχωρούν σε πάγωμα μισθών για τα επόμενα χρόνια. Επιτίθενται στις συλλογικές συμβάσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, στις γυναίκες με τα 15 χρόνια επιπλέον δουλειάς.
Την ίδια στιγμή ξανάρχεται στο προσκήνιο η απάντηση από τη μεριά των από τα κάτω. Η πρώτη απάντηση ήταν η εξέγερση του Δεκέμβρη. Προφανώς δεν ήταν ένα ξέσπασμα τυφλής βίας όπως θέλουν να το παρουσιάζουν τα αστικά μέσα. Με τεράστιες διαδηλώσεις, με μαζικές καταλήψεις σε σχολεία και σχολές δόθηκε μία πρώτη απάντηση στην οικονομική κρίση. Το κίνημα ξαναβγήκε ορμητικά και είναι αυτό που κάνει την Ελλάδα τον αδύναμο κρίκο μέσα σε αυτή την περίοδο.
Αυτή τη στιγμή είναι κρίσιμο το πώς θα προχωρήσουν οι εργατικοί αγώνες. Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ συναινεί με το ΣΕΒ και την κυβέρνηση. Αυτό το μορατόριουμ σπάει από τους εργάτες του Λαναρά που εδώ και δέκα μήνες δίνουν τη μάχη για να μην κλείσουν τα εργοστάσια τους και να βρεθούν στο δρόμο πάνω από χίλιοι εργαζόμενοι. Το ίδιο έκαναν και οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, έβαλαν στην άκρη την ηγεσία της ΟΕΝΓΕ που ήθελε να ξεπουλήσει τις διεκδικήσεις τους και με διαδικασίες από τα κάτω, με γενικές συνελεύσεις, απεργιακές κινητοποιήσεις διεκδίκησαν συλλογικές συμβάσεις, αυξήσεις και προσλήψεις. Η εικόνα αυτή επαναλαμβάνεται σε μία σειρά από χώρους όπως στην Altec, στην Intracom, στο εργοστάσιο του Καρυπίδη στα Γιάννενα κλπ.
Η πανεργατική απεργία στις 2 Απρίλη έδειξε ποια δύναμη μπορεί να παλέψει να μη φορτωθούμε εμείς την κρίση τους. Χρειάζεται να δώσουμε μία μαχητική πρόταση για τη συνέχεια. Αυτό το καθήκον αναλογεί και στους αντικαπιταλιστές μέσα στις σχολές. Πρέπει να ανοίξουμε τα ζητήματα των κρατικοποιήσεων, του εργατικού ελέγχου μέσα στις σχολές. Έχουμε μπροστά μας μία μάχη την οποία χρειάζεται να τη δώσει ολόκληρη η τάξη και όχι μόνο ένα ξεκάθαρο κομμάτι της.
Η κυβέρνηση δε μένει μόνο σ’αυτά. Οργανώνει την επίθεση της μέσα στις σχολές για να περάσει κομμάτι-κομμάτι το νόμο πλαίσιο. Στο επόμενο διάστημα θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε τις προεδρικές εκλογές, την αξιολόγηση, την επίθεση στο άσυλο, τα ΚΕΣ. Όλες αυτές τις μάχες χρειάζεται να τις δώσουμε συνδέοντας τες με τις μάχες της εργατικής τάξης. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε την ιδιωτικοποίηση όπως οι εργαζόμενοι στα λιμάνια, την Ολυμπιακή. Είναι ανάγκη να συνδεθούμε με τους εργαζόμενους μέσα στα πανεπιστήμια: τις καθαρίστριες που δουλεύουν με καθεστώς «δολοφονικών» εργολαβιών όπως η Κωσταντίνα Κούνεβα, τους συμβασιούχους στις βιβλιοθήκες και τους διοικητικούς που απειλούνται με απολύσεις και περικοπές. Μόνο έτσι μπορούμε να πετύχουμε συνολικές νίκες και να απλώσουμε την ανταρσία παντού.
Την ίδια στιγμή έχουμε την όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ τα γεράκια του πολέμου συμφώνησαν στην αποστολή περισσότερων στρατευμάτων στο Αφγανιστάν. Το ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός χάνει στα μέτωπα του Ιράκ και του Αφγανιστάν δε σημαίνει ότι θα κάνουν πίσω. Αυτό σημαίνει επιπλέον αποσταθεροποίηση και επέκταση του πολέμου στα σύνορα του Πακιστάν. Η παλαιστινιακή αντίσταση έχει επηρεάσει όλο το σκηνικό της Μέσης Ανατολής. Απέναντι σ’όλα αυτά χρειαζόμαστε ένα αντιπολεμικό κίνημα πλατύ που θα αγκαλιάζει όλο τον κόσμο που είναι ενάντια στον πόλεμο αλλά ταυτόχρονα και αιχμηρό. Που θα κοντράρει τις επιλογές της δικιάς μας άρχουσας τάξης. Είναι προκλητικό να δίνουν από τη μία 28 δις για τους τραπεζίτες και από την άλλη 30 δις για πολεμικούς εξοπλισμούς. Είναι προκλητικό ο ελληνικός στρατός να έχει στρατιωτικό νοσοκομείο στο Αφγανιστάν που περιθάλπει τον κατοχικό στρατό όταν τα νοσοκομεία της χώρας δεν έχουν γάζες και νυστέρια. Άρα χρειάζεται να μπει στο κέντρο το ζήτημα του ποιες ανάγκες εξυπηρετούνται. Μ’αυτό τον τρόπο καταφέραμε να οργανώσουμε τεράστια συλλαλητήρια τον Οκτώβρη στις δύο Νατoϊκές βάσεις, το μπλοκάρισμα της μεταφοράς όπλων από τον Αστακό, το Γενάρη ενάντια στις σφαγές του Ισραήλ και τώρα στις 21 Μάρτη στο Σύνταγμα και τέλος στο Στρασβούργο.
Απέναντι σ’ όλα αυτά το ΠΑΣΟΚ λειτουργεί σα σανίδα σωτηρίας για τον Καραμανλή. Συμμετέχει στο διάλογο του Σπηλιωτόπουλου, στηρίζει την επίθεση στο άσυλο και τις δημοκρατικές κατακτήσεις και βάζει την πίεση στους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ να μην κάνουν απεργίες. Ο ΣΥΝασπισμός ταλαντεύτηκε κατά τη διάρκεια του Δεκέμβρη και όσο πλησιάζουν οι εκλογές κάνει όλο και πιο δεξιές στροφές. Δεν κατάφερε να εκφράσει τον κόσμο που αντιστέκεται και δίνει τις μάχες κόντρα στην κυβέρνηση. Επιπλέον το ανανεωτικό κομμάτι του ΣΥΝ μέσα στα πανεπιστήμια συνεργάστηκε με το ΠΑΣΟΚ και τη δεξιά αποσπώντας την ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ από το μαχητικό κομμάτι των καθηγητών. Είναι οι γνωστοί σε μας καθηγητές που συμμετείχαν στην «Κίνηση των 1000» κάνοντας πλάτες στη Μαριέττα. Η νέα ηγεσία στην ΠΟΣΔΕΠ έτρεξε να προσφέρει τις υπηρεσίες της στην κυβέρνηση συμμετέχοντας στο διάλογο για το άσυλο, αποδέχονται την αξιολόγηση και στην ουσία γίνεται ο καλύτερος σύμμαχος των αφεντικών στις επιθέσεις στα παν/μια. Το ΚΚΕ από την άλλη αν και βγαίνει από το συνέδριό του εξακολουθεί να επιμένει στον απομονωτισμό, τις διασπαστικές λογικές μέσα στο κίνημα και να βάζει τη λογική της ήττας μέσα στις μάχες.
Όλα αυτά βάζουν τα σχήματα της ΕΑΑΚ, τους αντικαπιταλιστές μέσα στις σχολές μπροστά σε νέα καθήκοντα. Τώρα πια χρειάζεται μάχη για να οργανωθεί μια φοιτητική συνέλευση, να έχει συμμετοχή και να πάρει απόφαση ενάντια στο διάλογο, για κινητοποιήσεις, για συλλαλητήρια ή ακόμα και για καταλήψεις. Οι εκλογές και η δύναμη των αντικαπιταλιστών θα είναι μια δεύτερη μάχη που έχουμε να δώσουμε. Γίνεται προσπάθεια σαμποταρίσματος όλων των διαδικασιών του φοιτητικού κινήματος από τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ. Από τις συνελεύσεις μέχρι και τις εκλογές που θέλουν να τις απομακρύνουν από το κλίμα του Δεκέμβρη. Θέλουμε οι αντικαπιταλιστές να συγκρουστούν με την άρχουσα τάξη, να την αναγκάσουμε να πάρει πίσω όλα της τα σχέδια.
Η περίοδος που διανύουμε είναι μια περίοδος στην οποία γεννιέται ένα νέο υποκείμενο σε όλη την Ευρώπη. Δέκα χρόνια νωρίτερα το αντικαπιταλιστικό κίνημα έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο Σηάτλ. Πολλοί το αμφισβήτησαν κατά πόσο θα ήταν αρκετά ξεκάθαρο και δυνατό για να διαρκέσει. Σήμερα είναι εμφανές ότι το αντικαπιταλιστικό κίνημα απλώνεται παντού. Κανένας δεν περίμενε να δει τις εικόνες του Δεκέμβρη να επαναλαμβάνονται στο Σίτι του Λονδίνου στις διαδηλώσεις ενάντια στους G20, να σπάει η τζαμαρία της Royal Bank of Scotland σαν να είμαστε στα Εξάρχεια. Το ίδιο έγινε και στο Στρασβούργο. Πρώτη φορά το αντιπολεμικό κίνημα έκανε τόσο ξεκάθαρα τις συνδέσεις με τον καπιταλισμό. Αυτό που τους φόβιζε και ήθελαν να το καταστείλουν με κάθε τρόπο είναι τώρα ο χειρότερός τους εφιάλτης. Το νέο υποκείμενο είναι η αντικαπιταλιστική αριστερά που παίζει ρόλο σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο και οργανώνει όλες τις μάχες που ξεδιπλώνονται αυτή τη στιγμή αλλά ταυτόχρονα μπορεί και τις καθορίζει. Επηρεάζει ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια κόσμου. Αυτή η ριζοσπαστικοποίηση δεν περιορίζεται στη νεολαία αλλά αγκαλιάζει και κομμάτια της εργατικής τάξης. Τα βήματα του Σπόρτινγκ, των τοπικών συνελεύσεων, της Αθηναϊδας έχουν τεράστια πολιτική σημασία. Η αντικαπιταλιστική αριστερά μπορεί και πρέπει να επηρεάζει κομμάτια από το ρεφορμισμό και όλη την αριστερά. Την ίδια στιγμή χρειάζεται να ανοίγουμε τη συζήτηση για την προοπτική, την ανατροπή του συστήματος, την πάλη για μια κοινωνία που στο κέντρο της δε θα είναι τα κέρδη αλλά οι ανάγκες μας, μια κοινωνία στην οποία οι εργάτες θα έχουν τον έλεγχο. Για όλα αυτά χρειάζεται να απλώσουμε την ANT.ΑΡ.ΣΥ.Α. και μέσα στις σχολές μας. Για να μη μπορεί η άρχουσα τάξη να περάσει τις επιθέσεις της. Για να ξεμπερδεύουμε μια και καλή με το σύστημα της εκμετάλλευσης, του πολέμου, της φτώχειας, του ρατσισμού για μια κοινωνία όπου κάθε Κωσταντίνα Κούνεβα θα μπορεί να κυβερνάει!
Resistance-ΕΑΑΚ
Η Ελλάδα δε θα μπορούσε να βρίσκεται σε χειρότερη θέση μέσα στην περίοδο αυτή. Ήταν μία από τους μεγάλους επενδυτές στις αγορές του πρώην Ανατολικού μπλοκ που αυτή τη στιγμή αποδεικνύονται μαύρες τρύπες στη σημερινή κρίση. Επιπλέον η οικονομία της Ελλάδας φρόντισε τα προηγούμενα χρόνια να απλωθεί πέρα από τα Βαλκάνια, κάτι που την κάνει ανοιχτή σε όλα τα χτυπήματα της διεθνούς κρίσης. Όλα αυτά είναι που δεν επιτρέπουν στην ελληνική κυβέρνηση να προβεί σε κινήσεις κρατικού παρεμβατισμού με την ίδια ευκολία με την οποία το κάνουν άλλες χώρες (Αμερική, Γερμανία, κλπ).
Από την άλλη οι χώρες οι οποίες έχουν επιλέξει αυτό το δρόμο αντιμετώπισης της κρίσης βρίσκονται σε αδιέξοδο αφού τα πακέτα στήριξης αποδεικνύονται ανεπαρκή. Αυτό γίνεται γιατί κανένας δε μπορεί να υπολογίσει στην πραγματικότητα την έκταση της κρίσης. Αυτό που ένα προηγούμενο διάστημα ήταν το «ατού» της ελεύθερης αγοράς (το ότι δεν υπήρχε κανένας κεντρικός έλεγχος) σήμερα είναι ό,τι πιο καταστροφικό για αυτούς. Η άρχουσα τάξη ψάχνει στα τυφλά. Στην τελευταία σύνοδο των G20 στο μοναδικό πράγμα που συμφώνησαν είναι στο πώς θα φορτώσουν την κρίση στην εργατική τάξη.
Άρα αυτή τη στιγμή ανοίγεται ένα τεράστιο ερώτημα: Ποιος θα πληρώσει την κρίση;
Οι επιθέσεις των αφεντικών και των κυβερνήσεων όμως, δεν περιορίζονται στα κομμάτια της επισφαλούς εργασίας. Κάθε άλλο, οι επιθέσεις αγγίζουν τους πάντες. Απειλούν το δημόσιο με την άρση της μονιμότητας, προχωρούν σε πάγωμα μισθών για τα επόμενα χρόνια. Επιτίθενται στις συλλογικές συμβάσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, στις γυναίκες με τα 15 χρόνια επιπλέον δουλειάς.
Την ίδια στιγμή ξανάρχεται στο προσκήνιο η απάντηση από τη μεριά των από τα κάτω. Η πρώτη απάντηση ήταν η εξέγερση του Δεκέμβρη. Προφανώς δεν ήταν ένα ξέσπασμα τυφλής βίας όπως θέλουν να το παρουσιάζουν τα αστικά μέσα. Με τεράστιες διαδηλώσεις, με μαζικές καταλήψεις σε σχολεία και σχολές δόθηκε μία πρώτη απάντηση στην οικονομική κρίση. Το κίνημα ξαναβγήκε ορμητικά και είναι αυτό που κάνει την Ελλάδα τον αδύναμο κρίκο μέσα σε αυτή την περίοδο.
Αυτή τη στιγμή είναι κρίσιμο το πώς θα προχωρήσουν οι εργατικοί αγώνες. Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ συναινεί με το ΣΕΒ και την κυβέρνηση. Αυτό το μορατόριουμ σπάει από τους εργάτες του Λαναρά που εδώ και δέκα μήνες δίνουν τη μάχη για να μην κλείσουν τα εργοστάσια τους και να βρεθούν στο δρόμο πάνω από χίλιοι εργαζόμενοι. Το ίδιο έκαναν και οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, έβαλαν στην άκρη την ηγεσία της ΟΕΝΓΕ που ήθελε να ξεπουλήσει τις διεκδικήσεις τους και με διαδικασίες από τα κάτω, με γενικές συνελεύσεις, απεργιακές κινητοποιήσεις διεκδίκησαν συλλογικές συμβάσεις, αυξήσεις και προσλήψεις. Η εικόνα αυτή επαναλαμβάνεται σε μία σειρά από χώρους όπως στην Altec, στην Intracom, στο εργοστάσιο του Καρυπίδη στα Γιάννενα κλπ.
Η πανεργατική απεργία στις 2 Απρίλη έδειξε ποια δύναμη μπορεί να παλέψει να μη φορτωθούμε εμείς την κρίση τους. Χρειάζεται να δώσουμε μία μαχητική πρόταση για τη συνέχεια. Αυτό το καθήκον αναλογεί και στους αντικαπιταλιστές μέσα στις σχολές. Πρέπει να ανοίξουμε τα ζητήματα των κρατικοποιήσεων, του εργατικού ελέγχου μέσα στις σχολές. Έχουμε μπροστά μας μία μάχη την οποία χρειάζεται να τη δώσει ολόκληρη η τάξη και όχι μόνο ένα ξεκάθαρο κομμάτι της.
Η κυβέρνηση δε μένει μόνο σ’αυτά. Οργανώνει την επίθεση της μέσα στις σχολές για να περάσει κομμάτι-κομμάτι το νόμο πλαίσιο. Στο επόμενο διάστημα θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε τις προεδρικές εκλογές, την αξιολόγηση, την επίθεση στο άσυλο, τα ΚΕΣ. Όλες αυτές τις μάχες χρειάζεται να τις δώσουμε συνδέοντας τες με τις μάχες της εργατικής τάξης. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε την ιδιωτικοποίηση όπως οι εργαζόμενοι στα λιμάνια, την Ολυμπιακή. Είναι ανάγκη να συνδεθούμε με τους εργαζόμενους μέσα στα πανεπιστήμια: τις καθαρίστριες που δουλεύουν με καθεστώς «δολοφονικών» εργολαβιών όπως η Κωσταντίνα Κούνεβα, τους συμβασιούχους στις βιβλιοθήκες και τους διοικητικούς που απειλούνται με απολύσεις και περικοπές. Μόνο έτσι μπορούμε να πετύχουμε συνολικές νίκες και να απλώσουμε την ανταρσία παντού.
Την ίδια στιγμή έχουμε την όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ τα γεράκια του πολέμου συμφώνησαν στην αποστολή περισσότερων στρατευμάτων στο Αφγανιστάν. Το ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός χάνει στα μέτωπα του Ιράκ και του Αφγανιστάν δε σημαίνει ότι θα κάνουν πίσω. Αυτό σημαίνει επιπλέον αποσταθεροποίηση και επέκταση του πολέμου στα σύνορα του Πακιστάν. Η παλαιστινιακή αντίσταση έχει επηρεάσει όλο το σκηνικό της Μέσης Ανατολής. Απέναντι σ’όλα αυτά χρειαζόμαστε ένα αντιπολεμικό κίνημα πλατύ που θα αγκαλιάζει όλο τον κόσμο που είναι ενάντια στον πόλεμο αλλά ταυτόχρονα και αιχμηρό. Που θα κοντράρει τις επιλογές της δικιάς μας άρχουσας τάξης. Είναι προκλητικό να δίνουν από τη μία 28 δις για τους τραπεζίτες και από την άλλη 30 δις για πολεμικούς εξοπλισμούς. Είναι προκλητικό ο ελληνικός στρατός να έχει στρατιωτικό νοσοκομείο στο Αφγανιστάν που περιθάλπει τον κατοχικό στρατό όταν τα νοσοκομεία της χώρας δεν έχουν γάζες και νυστέρια. Άρα χρειάζεται να μπει στο κέντρο το ζήτημα του ποιες ανάγκες εξυπηρετούνται. Μ’αυτό τον τρόπο καταφέραμε να οργανώσουμε τεράστια συλλαλητήρια τον Οκτώβρη στις δύο Νατoϊκές βάσεις, το μπλοκάρισμα της μεταφοράς όπλων από τον Αστακό, το Γενάρη ενάντια στις σφαγές του Ισραήλ και τώρα στις 21 Μάρτη στο Σύνταγμα και τέλος στο Στρασβούργο.
Απέναντι σ’ όλα αυτά το ΠΑΣΟΚ λειτουργεί σα σανίδα σωτηρίας για τον Καραμανλή. Συμμετέχει στο διάλογο του Σπηλιωτόπουλου, στηρίζει την επίθεση στο άσυλο και τις δημοκρατικές κατακτήσεις και βάζει την πίεση στους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ να μην κάνουν απεργίες. Ο ΣΥΝασπισμός ταλαντεύτηκε κατά τη διάρκεια του Δεκέμβρη και όσο πλησιάζουν οι εκλογές κάνει όλο και πιο δεξιές στροφές. Δεν κατάφερε να εκφράσει τον κόσμο που αντιστέκεται και δίνει τις μάχες κόντρα στην κυβέρνηση. Επιπλέον το ανανεωτικό κομμάτι του ΣΥΝ μέσα στα πανεπιστήμια συνεργάστηκε με το ΠΑΣΟΚ και τη δεξιά αποσπώντας την ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ από το μαχητικό κομμάτι των καθηγητών. Είναι οι γνωστοί σε μας καθηγητές που συμμετείχαν στην «Κίνηση των 1000» κάνοντας πλάτες στη Μαριέττα. Η νέα ηγεσία στην ΠΟΣΔΕΠ έτρεξε να προσφέρει τις υπηρεσίες της στην κυβέρνηση συμμετέχοντας στο διάλογο για το άσυλο, αποδέχονται την αξιολόγηση και στην ουσία γίνεται ο καλύτερος σύμμαχος των αφεντικών στις επιθέσεις στα παν/μια. Το ΚΚΕ από την άλλη αν και βγαίνει από το συνέδριό του εξακολουθεί να επιμένει στον απομονωτισμό, τις διασπαστικές λογικές μέσα στο κίνημα και να βάζει τη λογική της ήττας μέσα στις μάχες.
Όλα αυτά βάζουν τα σχήματα της ΕΑΑΚ, τους αντικαπιταλιστές μέσα στις σχολές μπροστά σε νέα καθήκοντα. Τώρα πια χρειάζεται μάχη για να οργανωθεί μια φοιτητική συνέλευση, να έχει συμμετοχή και να πάρει απόφαση ενάντια στο διάλογο, για κινητοποιήσεις, για συλλαλητήρια ή ακόμα και για καταλήψεις. Οι εκλογές και η δύναμη των αντικαπιταλιστών θα είναι μια δεύτερη μάχη που έχουμε να δώσουμε. Γίνεται προσπάθεια σαμποταρίσματος όλων των διαδικασιών του φοιτητικού κινήματος από τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ. Από τις συνελεύσεις μέχρι και τις εκλογές που θέλουν να τις απομακρύνουν από το κλίμα του Δεκέμβρη. Θέλουμε οι αντικαπιταλιστές να συγκρουστούν με την άρχουσα τάξη, να την αναγκάσουμε να πάρει πίσω όλα της τα σχέδια.
Η περίοδος που διανύουμε είναι μια περίοδος στην οποία γεννιέται ένα νέο υποκείμενο σε όλη την Ευρώπη. Δέκα χρόνια νωρίτερα το αντικαπιταλιστικό κίνημα έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο Σηάτλ. Πολλοί το αμφισβήτησαν κατά πόσο θα ήταν αρκετά ξεκάθαρο και δυνατό για να διαρκέσει. Σήμερα είναι εμφανές ότι το αντικαπιταλιστικό κίνημα απλώνεται παντού. Κανένας δεν περίμενε να δει τις εικόνες του Δεκέμβρη να επαναλαμβάνονται στο Σίτι του Λονδίνου στις διαδηλώσεις ενάντια στους G20, να σπάει η τζαμαρία της Royal Bank of Scotland σαν να είμαστε στα Εξάρχεια. Το ίδιο έγινε και στο Στρασβούργο. Πρώτη φορά το αντιπολεμικό κίνημα έκανε τόσο ξεκάθαρα τις συνδέσεις με τον καπιταλισμό. Αυτό που τους φόβιζε και ήθελαν να το καταστείλουν με κάθε τρόπο είναι τώρα ο χειρότερός τους εφιάλτης. Το νέο υποκείμενο είναι η αντικαπιταλιστική αριστερά που παίζει ρόλο σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο και οργανώνει όλες τις μάχες που ξεδιπλώνονται αυτή τη στιγμή αλλά ταυτόχρονα μπορεί και τις καθορίζει. Επηρεάζει ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια κόσμου. Αυτή η ριζοσπαστικοποίηση δεν περιορίζεται στη νεολαία αλλά αγκαλιάζει και κομμάτια της εργατικής τάξης. Τα βήματα του Σπόρτινγκ, των τοπικών συνελεύσεων, της Αθηναϊδας έχουν τεράστια πολιτική σημασία. Η αντικαπιταλιστική αριστερά μπορεί και πρέπει να επηρεάζει κομμάτια από το ρεφορμισμό και όλη την αριστερά. Την ίδια στιγμή χρειάζεται να ανοίγουμε τη συζήτηση για την προοπτική, την ανατροπή του συστήματος, την πάλη για μια κοινωνία που στο κέντρο της δε θα είναι τα κέρδη αλλά οι ανάγκες μας, μια κοινωνία στην οποία οι εργάτες θα έχουν τον έλεγχο. Για όλα αυτά χρειάζεται να απλώσουμε την ANT.ΑΡ.ΣΥ.Α. και μέσα στις σχολές μας. Για να μη μπορεί η άρχουσα τάξη να περάσει τις επιθέσεις της. Για να ξεμπερδεύουμε μια και καλή με το σύστημα της εκμετάλλευσης, του πολέμου, της φτώχειας, του ρατσισμού για μια κοινωνία όπου κάθε Κωσταντίνα Κούνεβα θα μπορεί να κυβερνάει!
Resistance-ΕΑΑΚ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου