ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ-ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΗΜΕΡΟ ΤΗΣ ΕΑΑΚ
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τον κόσμο, το φάντασμα της οικονομικής κρίσης. Οι εικόνες από τα χρηματιστήρια που κάνουν βουτιές το ένα μετά το άλλο έχουν γίνει πλέον καθημερινότητα. Η οικονομική κρίση δεν έχει μείνει μόνο στα χρηματιστήρια, έχει περάσει και στην «πραγματική» οικονομία, όπως θέλουν να την ονομάζουν οι αστοί αναλυτές. Είναι μία ιστορία παρ’ όλα αυτά που δεν έχει τα αίτια της στο νεοφιλελευθερισμό ή στον τρόπο διαχείρισης τις οικονομίας αλλά το αίτιο της είναι η φύση αυτού του συστήματος, η φύση του καπιταλισμού. Αναβιώνουν εικόνες του 29-30 και αυτό έχει τρομοκρατήσει τα αφεντικά σε όλο τον πλανήτη.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την πολιτική κρίση από τη μία, που φαίνεται ξεκάθαρα από τις επιλογές που κάνουν οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις του Καραμανλή, του Σαρκοζί. Μη μπορώντας να ελέγξουν την κρίση περνάνε σε κρατικοποιήσεις των χρεών των τραπεζών επιστρέφοντας στις θεωρίες του Κέυνς. Από την άλλη υπάρχει ιδεολογική κρίση. Στα μάτια της πλειοψηφίας του κόσμου το σύστημα αυτό δεν δουλεύει. Είναι πλέον ξεκάθαρο το πόσο καταστροφική μπορεί να είναι μία τέτοια κρίση του συστήματος για την εργατική τάξη. Παράλληλα μπορούμε να μιλάμε για κοινωνική κρίση όταν αυτή τη στιγμή ξεδιπλώνεται μια μάχη πάνω στο ποιος θα πληρώσει αυτή την κρίση. Αυτή η μάχη αγκαλιάζεται από τους πάντες: εργάτες, φοιτητές, μαθητές.
Λίγες μέρες νωρίτερα η κυβέρνηση απάντησε σ’ αυτό χαρίζοντας 28 δις ευρώ στους τραπεζίτες. Και δεν είναι μόνο αυτό, θέλει να ιδιωτικοποιήσει επιχειρήσεις φιλέτα και να τις χαρίσει στα αφεντικά. Είτε αυτό σημαίνει την Ολυμπιακή, τον ΟΣΕ, τα λιμάνια, την υγεία, την παιδεία. Είναι πραγματικά προκλητικές οι επιλογές της κυβέρνησης αυτή την περίοδο. Όταν πρόκειται για τα αφεντικά δεν διστάζει να δώσει το 11% του ΑΕΠ αντίθετα, όταν πρόκειται για τις δικές μας ανάγκες τέτοια ποσά είναι εξωφρενικά για αυτούς. Λίγους μήνες νωρίτερα το φοιτητικό κίνημα διεκδικούσε 5% του ΑΕΠ για την παιδεία και η απάντηση που έδιναν ήτανε ότι δεν υπάρχουν λεφτά. Την ίδια απάντηση δίνουνε στους εργαζόμενους στην Ολυμπιακή, τα νοσοκομεία, τα εργοστάσια Λαναρά κλπ.
Η μάχη που δίνουμε απέναντι σε όλα αυτά δεν είναι μία οικονομική μάχη είναι μία βαθιά πολιτική μάχη. Αυτό γιατί οι επιλογές που κάνουν για το που θα πάνε τα λεφτά σε τέτοιες περιόδους είναι καθαρά πολιτικές επιλογές. Είναι μία αντικαπιταλιστική μάχη κόντρα στις επιλογές και το ρόλο που παίζουν οι αστικές κυβερνήσεις σε περιόδους κρίσης και όχι μόνο.
Πώς εκφράζονται αυτές οι επιλογές μέσα στις σχολές μας; Προφανώς με την εφαρμογή πτυχών του νόμου πλαισίου. Είτε αυτό σημαίνει διεξαγωγή προεδρικών εκλογών με καθολική ψηφοφορία, είτε λίστες συγγραμμάτων, αξιολόγηση, μειωμένη χρηματοδότηση κλπ.
Πρέπει να απαντήσουμε άμεσα, κεντρικά, συντονισμένα. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε. Ο νόμος-πλαίσιο πρέπει να ανατραπεί από τα κάτω με απεργίες και καταλήψεις.
Τα πανεπιστήμια δεν είναι οι μόνοι χώροι που έχουν να αντιμετωπίσουν τις ιδιωτικοποιήσεις. την ίδια μάχη έχουν να δώσουν και οι εργάτες. Την ίδια ώρα βλέπουμε τους μαθητές να κάνουν καταλήψεις στα σχολεία τους, οι οποίες έχουνε φτάσει 400 πανελλαδικά. Πρέπει να απαντήσουμε άμεσα γιατί τώρα γίνεται η επίθεση στην παιδεία. Απαντάμε με καταλήψεις διαρκείας. Η εμπειρία των προηγούμενων χρόνων αποδεικνύει ότι με αυτό τον τρόπο κινητοποιείται η βάση του φοιτητικού κινήματος. Μόνο μέσα στην περίοδο καταλήψεων οι συνελεύσεις στις σχολές ήτανε τόσο μαζικές.
Από την περσινή χρονιά φάνηκε πόσο δύσκολο είναι να βγούνε καταλήψεις ξεκομμένες από τις υπόλοιπες μάχες στην κοινωνία. Ήτανε μεγάλο λάθος το ότι δεν βγήκανε καταλήψεις την περίοδο των απεργιών της άνοιξης. Όταν ένα μήνα μετά είχαμε να αντιμετωπίσουμε τις προεδρικές εκλογές δεν καταφέραμε να βγάλουμε τις καταλήψεις που θέλαμε.
Τη μάχη κόντρα στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση δεν τη δίνουμε μόνο στην Ελλάδα. Την ίδια μάχη δίνουνε οι συμφοιτητές μας στην Ιταλία, την Ισπανία κλπ.
Πρέπει να βγάλουμε ένα σχεδιασμό που δεν θα αφορά αποκλειστικά τις σχολές. τα ΕΑΑΚ είναι το αντικαπιταλιστικό κομμάτι της αριστεράς μέσα στα πανεπιστήμια. Σε τέτοιες περιόδους σε περιόδους κρίσης ανοίγονται τεράστιας σημασίας πολιτικά ζητήματα στα οποία πρέπει να έχουμε απάντηση. Είτε αυτό αφορά το αντιπολεμικό κίνημα, είτε το αντιρατσιστικό,αντιφασιστικό κλπ. Τώρα είναι η στιγμή να βάλουμε την εναλλακτική, από τα κάτω, αντικαπιταλιστικά, όχι μόνο με τα λόγια αλλά και με τις πρακτικές μας, με τη δράση μας.
Σχήμα ιατρικής ‘RESISTANCE’
ΕΑΑΚ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τον κόσμο, το φάντασμα της οικονομικής κρίσης. Οι εικόνες από τα χρηματιστήρια που κάνουν βουτιές το ένα μετά το άλλο έχουν γίνει πλέον καθημερινότητα. Η οικονομική κρίση δεν έχει μείνει μόνο στα χρηματιστήρια, έχει περάσει και στην «πραγματική» οικονομία, όπως θέλουν να την ονομάζουν οι αστοί αναλυτές. Είναι μία ιστορία παρ’ όλα αυτά που δεν έχει τα αίτια της στο νεοφιλελευθερισμό ή στον τρόπο διαχείρισης τις οικονομίας αλλά το αίτιο της είναι η φύση αυτού του συστήματος, η φύση του καπιταλισμού. Αναβιώνουν εικόνες του 29-30 και αυτό έχει τρομοκρατήσει τα αφεντικά σε όλο τον πλανήτη.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την πολιτική κρίση από τη μία, που φαίνεται ξεκάθαρα από τις επιλογές που κάνουν οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις του Καραμανλή, του Σαρκοζί. Μη μπορώντας να ελέγξουν την κρίση περνάνε σε κρατικοποιήσεις των χρεών των τραπεζών επιστρέφοντας στις θεωρίες του Κέυνς. Από την άλλη υπάρχει ιδεολογική κρίση. Στα μάτια της πλειοψηφίας του κόσμου το σύστημα αυτό δεν δουλεύει. Είναι πλέον ξεκάθαρο το πόσο καταστροφική μπορεί να είναι μία τέτοια κρίση του συστήματος για την εργατική τάξη. Παράλληλα μπορούμε να μιλάμε για κοινωνική κρίση όταν αυτή τη στιγμή ξεδιπλώνεται μια μάχη πάνω στο ποιος θα πληρώσει αυτή την κρίση. Αυτή η μάχη αγκαλιάζεται από τους πάντες: εργάτες, φοιτητές, μαθητές.
Λίγες μέρες νωρίτερα η κυβέρνηση απάντησε σ’ αυτό χαρίζοντας 28 δις ευρώ στους τραπεζίτες. Και δεν είναι μόνο αυτό, θέλει να ιδιωτικοποιήσει επιχειρήσεις φιλέτα και να τις χαρίσει στα αφεντικά. Είτε αυτό σημαίνει την Ολυμπιακή, τον ΟΣΕ, τα λιμάνια, την υγεία, την παιδεία. Είναι πραγματικά προκλητικές οι επιλογές της κυβέρνησης αυτή την περίοδο. Όταν πρόκειται για τα αφεντικά δεν διστάζει να δώσει το 11% του ΑΕΠ αντίθετα, όταν πρόκειται για τις δικές μας ανάγκες τέτοια ποσά είναι εξωφρενικά για αυτούς. Λίγους μήνες νωρίτερα το φοιτητικό κίνημα διεκδικούσε 5% του ΑΕΠ για την παιδεία και η απάντηση που έδιναν ήτανε ότι δεν υπάρχουν λεφτά. Την ίδια απάντηση δίνουνε στους εργαζόμενους στην Ολυμπιακή, τα νοσοκομεία, τα εργοστάσια Λαναρά κλπ.
Η μάχη που δίνουμε απέναντι σε όλα αυτά δεν είναι μία οικονομική μάχη είναι μία βαθιά πολιτική μάχη. Αυτό γιατί οι επιλογές που κάνουν για το που θα πάνε τα λεφτά σε τέτοιες περιόδους είναι καθαρά πολιτικές επιλογές. Είναι μία αντικαπιταλιστική μάχη κόντρα στις επιλογές και το ρόλο που παίζουν οι αστικές κυβερνήσεις σε περιόδους κρίσης και όχι μόνο.
Πώς εκφράζονται αυτές οι επιλογές μέσα στις σχολές μας; Προφανώς με την εφαρμογή πτυχών του νόμου πλαισίου. Είτε αυτό σημαίνει διεξαγωγή προεδρικών εκλογών με καθολική ψηφοφορία, είτε λίστες συγγραμμάτων, αξιολόγηση, μειωμένη χρηματοδότηση κλπ.
Πρέπει να απαντήσουμε άμεσα, κεντρικά, συντονισμένα. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε. Ο νόμος-πλαίσιο πρέπει να ανατραπεί από τα κάτω με απεργίες και καταλήψεις.
Τα πανεπιστήμια δεν είναι οι μόνοι χώροι που έχουν να αντιμετωπίσουν τις ιδιωτικοποιήσεις. την ίδια μάχη έχουν να δώσουν και οι εργάτες. Την ίδια ώρα βλέπουμε τους μαθητές να κάνουν καταλήψεις στα σχολεία τους, οι οποίες έχουνε φτάσει 400 πανελλαδικά. Πρέπει να απαντήσουμε άμεσα γιατί τώρα γίνεται η επίθεση στην παιδεία. Απαντάμε με καταλήψεις διαρκείας. Η εμπειρία των προηγούμενων χρόνων αποδεικνύει ότι με αυτό τον τρόπο κινητοποιείται η βάση του φοιτητικού κινήματος. Μόνο μέσα στην περίοδο καταλήψεων οι συνελεύσεις στις σχολές ήτανε τόσο μαζικές.
Από την περσινή χρονιά φάνηκε πόσο δύσκολο είναι να βγούνε καταλήψεις ξεκομμένες από τις υπόλοιπες μάχες στην κοινωνία. Ήτανε μεγάλο λάθος το ότι δεν βγήκανε καταλήψεις την περίοδο των απεργιών της άνοιξης. Όταν ένα μήνα μετά είχαμε να αντιμετωπίσουμε τις προεδρικές εκλογές δεν καταφέραμε να βγάλουμε τις καταλήψεις που θέλαμε.
Τη μάχη κόντρα στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση δεν τη δίνουμε μόνο στην Ελλάδα. Την ίδια μάχη δίνουνε οι συμφοιτητές μας στην Ιταλία, την Ισπανία κλπ.
Πρέπει να βγάλουμε ένα σχεδιασμό που δεν θα αφορά αποκλειστικά τις σχολές. τα ΕΑΑΚ είναι το αντικαπιταλιστικό κομμάτι της αριστεράς μέσα στα πανεπιστήμια. Σε τέτοιες περιόδους σε περιόδους κρίσης ανοίγονται τεράστιας σημασίας πολιτικά ζητήματα στα οποία πρέπει να έχουμε απάντηση. Είτε αυτό αφορά το αντιπολεμικό κίνημα, είτε το αντιρατσιστικό,αντιφασιστικό κλπ. Τώρα είναι η στιγμή να βάλουμε την εναλλακτική, από τα κάτω, αντικαπιταλιστικά, όχι μόνο με τα λόγια αλλά και με τις πρακτικές μας, με τη δράση μας.
Σχήμα ιατρικής ‘RESISTANCE’
ΕΑΑΚ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου